«الحمدلله الذی هدانا لحمده و جعلنا من اهله لِنکون لإحسانه فی الشاکرین و لیجزینا علی ذلک جزاء المحسنین»؛ ستایش مخصوص خدایی‌ است که ما را به حمد خود هدایت کرد و ما را اهل حمد و ستایش خود گردانید تا نسبت به لطف و احسان او از سپاس‌گزاران باشیم. (صحیفه سجادیه، دعای 44، فراز اول)

شاید شما هم سراغ داشته باشید نمونه‌ی اشخاصی را که در برابر لطف و محبت‌تان به نوعی ناسپاس بوده‌اند. به این بیان که یا مراتب سپاس‌گزاری را به جا نیاورده‌اند یا تشکرشان در ازای احسان شما ناچیز بوده.

این افراد اگر چه ممکن است ظاهر متدینی داشته باشند اما به نظر می‌رسد در زمره‌ی شکرگزاران واقعی که به تعبیر امام سجاد علیه السلام اهل حمد و ستایش الهی‌اند، قرار نمی‌گیرند. زیرا چنان که معصوم علیه السلام می‌فرماید:«لایشکر الله من لم‌یشکر الناس»*؛ شکر خدا را به جا نیاورده است آن کس که از مردم در مقابل احسا‌ن‌شان تشکر نکند.

*تفصیل وسائل الشیعه إلی تحصیل مسائل الشریعه، محدث عاملی، ناشر آل البیت، چاپ قم، سال 1409، نوبت اول، ج 16، ص 313، حدیث 21638

به قلم: نویسنده وبلاگ پاییز
https://paeiz.kowsarblog.ir/