قرآن کریم برترین سند حقانیت پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) معجزه ای است که در همه ی زمانها با بیانی شیوا نیازهای عموم مردم را پاسخگو است. خداوند قرآن را کتاب هدایت و استوارترین برنامه زندگی اعلام کرده و فرموده است:
"ان هذا القرءان یهدی للتی هی اقوم"(اسراء/9)

باتوجه به اهمیت قرآن درهدایت و زندگی انسان ها، معصومین علیهم السلام سفارش هایی در مورد بهره گیری و استفاده از آیات الهی کرده اند و روایات فراوانی نیز در این مورد نقل شده است. پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله وسلم) در حدیث شریف ثقلین می فرماید:
"إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی ما إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بهما لَنْ تَضلُّوا أبَداً...؛ همانا من دو چیز گرانبها را در میان شما باقی می‌گذارم، کتاب خدا و اهل بیتم را، تا زمانی که به این دو چیز گرانبها تمسک کنید گمراه نخواهید شد..."
بنابراین، دخترگرامی رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در تمسک و عمل به این امانت الهی در زندگی خویش پیش قدم بوده و همواره سفارش به قرآن می کردند. ایشان از آن جا که حافظ قرآن بودند و بر معارف قرآن تسلط کامل داشتند، در سخنانشان به اقتضای کلام به آیات قرآن استناد می فرمود. به عنوان نمونه، ایشان در خطبه ای که در مسجد پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم بین مهاجر و انصار در دفاع از ولایت امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام و در اثبات مالکیت خود بر فدک بیان فرمود؛ به بیست و چهار آیه ی قرآن استناد کردند. که این نشان دهنده ی تسلط کامل حضرت برآیات قرآن است.

سیره زندگی حضرت قرآن محور بود؛ بیان احکام قرآن و نشر علوم قرآنی در مجالس به ویژه برای زنان، از دیگر خدمات قرآنیِ ایشان است. از شاگردان تربیت یافته مکتب فاطمی، میتوان به بانو فضه اشاره کرد. این زن بزرگ که خادم حضرت فاطمه سلام الله علیها بود، تا بیست سال پس از شهادت حضرت به قرآن سخن می گفت.
در شأن حضرت زهرا سلام الله علیها ده ها آیه و سوره نازل شده است. و عظمت و منزلت ایشان به وضوح قابل مشاهده است. همچنین خدمات ارزنده شان به قرآن در کتب تاریخی و روایات ذکر شده است.

با توجه به سیره زندگی فاطمه زهرا سلام الله علیها می‌توان گفت: که ایشان با عمل به قرآن و فرامین الهی می‌خواست به بشریت بگوید که راه رسیدن به قلّه سعادت، پیروی از قرآن و عترت است.

پ.ن: بصائر الدرجات فی فضائل آل محمّد (ص). ج١، ص 4١٣
بحارالانوار، ج4٣،ص۸۶

به قلم: فاطمه پیرمرادی