جنگ نرم واژه‌ایی که به هرکجا بنگری، حضور ناخوشایندش قابل مشاهده است.
از غذا گرفته تا دارو و از معماری ساختمان‌ها تا وسایل لوکس و گران‌قیمت، ردپای این مهمان ناخوانده به چشم می‌خورد.
روزگاری زندگی‌ها ساده، اما مملو از آرامش بودند.
امروز بااینکه در زندگیهایمان تمام وسایل زندگی هست اما آرامش و آسایش را گم کرده‌ایم.
دلیلش جنگی است که با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم.
ما را سرگرم اهداف پوچی کردند تا از هم غافل شویم.
در اسلام سفارش زیادی به دیدوبازدید و صله‌ارحام شده است. خداوند حکیم و علیم است. نیاز بشر را می‌داند. برای همین سفارش زیادی به صله‌ی‌ارحام شده است.
امروزه به دلیل کمرنگ شدن این سنت حسنه همه به هم بدبین شده‌اند.
اگر در گذشته مهمانی وجود داشت خصلت نیک آن، این بود که باهم تعارف نداشتند. میزبان هرچی داشت بدون فخرفروشی بر سر سفره می‌گذاشت. سفره‌ها ساده اما پربرکت بود. صفا و صمیمیت بر سر آنها موج می‌زد.
امروز اگر مهمانی تشکیل شود، سفره‌ها پرزرق‌وبرق هستند. چشم‌وهم‌چشمی در آنها موج می‌زند. با وجود این، سفره‌ها از صفا و صمیمیت خالی هستند.
جنگ نرم در بین ما طلاب بیشتر رخنه کرده است. بااینکه ما باید مردم را با افکار اسلامی همگام کنیم. خودمان دنباله‌رو افکار غربی گشته‌ایم.
در اردوی راهیان نوری که رفتم، معلمی می‌گفت:
"به دلیل گران شدن پسته و بادام، این دو قلم را حتی برای فرزندانم هم حرام کرده‌ام. دلیلش مبارزه با قیمت‌ها و شکسته شدن آنها بود."
نه اینکه تهیدست باشد یا از روی خسیسی تهیه نکند. نه! اتفاقا از ظاهرش معلوم بود که پولدار هم هستند.
نخود و کشمش و گردو را بسته‌بندی کرده بود و برای بین راه به همراه آورده بود.
این عقیده یک معلم بود. حال ببینید بعضی طلاب ما چگونه هستند.
امروز عکسی از یک طلبه بزرگوار دیدم که برای شب یلدا با پسته و بادام و... تزئیناتی انجام داده بود.
وقتی منِ طلبه اینکار را انجام بدهم. مردم عادی بدتر از این عمل می‌کنند.
چون فعل و قول من در جامعه اثرگذار است.